Па вузкіх палосках, па нівах
Ляціць яна ў сумную даль,
I чутны ў яе пералівах
Заўсёды – ці смутак, ці жаль.
Ня шэпчуць ў задуме бярозы,
Ня жаліцца рэчцы чарот –
Не, гэта адвечныя сьлёзы
Свае вылівае народ.
Ня хіліцца ў полі каліна,
Вітаючысь зь яснай зарой –
Не, гэта гаруе дзяўчына
Над доляй гаротнай сваёй.
Ня ветры у полі шырокім
Панура і глуха шумяць –
Не, жней гэта горам глыбокім
Цягучыя песьні зьвіняць.
Відаць, што гаротна іх доля,
Што шмат у іх жыцьці клапот,
Бо ў песьнях нячутна ніколі
Вясёлых ці радасных нот...
1921
|
|
